Pan M

Fifth, you see them out with someone else 

   Kawa z Panem M to stanowczo zły pomysł. Chyba go polubiłam w taki sposób, w jaki nie powinnam. 

   Po tej kawie kontakt nam się jakoś urwał. On nie przychodził, bo, jak sam uznał, przeszło mu. Więc po co mu ja? No po nic. A ta kawa? A ta kawa to zwykłe podziękowanie. Na co ja głupia liczyłam?

   Po dwóch tygodniach ciężkiej męczarni wreszcie zapomniałam o nim, a on bezczelnie raczył przyjść. Znów. Myślałam, że go zabije na miejscu, ale jedyne, co zrobiłam to uśmiechnęłam się nieznacznie, zacisnęłam pięści i zaprosiłam go do środka. 

    Usiadłam i czekałam aż coś powie. Wydawał się być załamany. Znów. Cholera. 

    - Widziałem ją dwa dni temu. Z jakimś facetem. - Odwrócił głowę i zagryzł dolną wargę. 

    - Mhm... 

    - Wyglądali na szczęśliwych w sumie. Albo i nie? Rozmawiali. Byli w kawiarni tutaj niedaleko. On mówił, ona słuchała. Uśmiechała się, jakby powiedział jej jakąś super dobrą wiadomość. Ech. A jeśli tak będzie już zawsze? - Zmarszczyłam brwi. - Chodzi o to, że mi już przeszło. A potem ją zobaczyłem... I mi wróciło. I czy zawsze tak będzie, że tak to będę przeżywał? 

    Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Byłam w podobnej sytuacji. W trzech słowach - wszystko do dupy. 

    - Hej!, będzie tak, czy nie? - Pan M pstryknął mi palcami przed nosem. 

    - Nie wiem, nic już nie wiem. 

    - Jak to? - Pan M skrzywił się. 

    - Normalnie. Opowiedz coś jeszcze o nich. Chyba, że nie chcesz. 

    - Nie wiem. Ona wyglądała ślicznie. Jak zwykle zresztą. Ale jakoś schudła. I to bardzo. Bo ona w sumie nigdy nie była szczupła. Ale nie chodzi mi o to, że była gruba. Była taka akurat! A teraz schudła i to bardzo. Miała jakieś podkrążone oczy, takie może lekko czerwone. I  była bardzo blada. I miała włosy związane w koczek. Miała też taki brązowy, długi sweter, chyba nowy. Nie widziałem jej w nim jeszcze. A on? Wysoki brunet, ciemna karnacja, zarost, ale nie broda. Zarost, wiesz... taki męski. Ogólnie to nie znam się na męskiej urodzie, ale on chyba przystojny jest. I w garniaku, skubany. I taki nieco starszy. Myślę, że pod czterdziestkę podchodził, ale wyglądał na trzydzieści coś... Cholera. 

    Westchnęłam. 

    - Życie, Panie M, życie. 

    - Dziwka - rzucił sucho.

    - Słucham? 

    - Chodziło mi o to, że życie to dziwka... - Pan M poczuł się jakoś dziwnie zmieszany. 

    - Wiesz co? W sumie to ja też mogę być dziwką. - Wpiłam się w jego malinowe usta. A z każdą sekundą czułam coraz większe podniecenie, a on nie protestował. Cholera. 

_____

Tak dobrze jeszcze nie było! ;)

Trzymać się, Słoneczka!